Voor mij zal Paus Paulus VI altijd verbonden blijven met vampiers. Eindelijk mocht ik een keer laat opblijven en op televisie naar een horror kijken. Der Tanz der Vampire heette de nagesynchroniseerde versie van het Amerikaanse The Fearless Vampire Killers, nota bene geregisseerd door de onvolprezen Roman Polanski. Vol spanning en voorpret zat ik voor de televisie terwijl een serieus kijkende aankondigster het beeld vulde om doodleuk te verkondigen dat vanwege het overlijden van Paus Paulus VI de film niet werd uitgezonden! Ik zakte figuurlijk in elkaar. Een mokkend pubergevoel maakte zich van mij meester: nu mag je eindelijk iets doen wat je heel graag wilt en dan gaat het niet door! Het was 6 augustus 1978 en de frustratie bleef nog minstens een week lang hangen.
Op 27 oktober 2013 werd de film in het kader van een culturele (!) vampieravond op de televisiezender Arte uitgezonden en zo had ik vijfendertig jaar later toch nog de kans om de film te bekijken. Nogmaals zat ik vol spanning voor de televisie. De film bleek helemaal geen horror te zijn, maar een behoorlijk gedateerde komedie, overduidelijk gefilmd met een groot hollywoodbudget. Als je ervan houdt, dan geniet je van de sprookjesachtige sneeuwopnames waarbij kwistig gebruik is gemaakt van een blauwfilter. De scenes zijn gepositioneerd in een gefantaseerd Transylvannië met alle clichés van dien (vooral heel veel knoflook en wolven). Maar horror of niet, als puber had ik best genoten van deze film. Zie hier de trailer:
Er was dus weinig macabers aan. Hoewel, wat de film wel een macaber tintje geeft is dat tijdens de opnames van deze film regisseur Polanski en de wonderlijk mooie actrice Sharon Tate http://nl.wikipedia.org/wiki/Sharon_Tate verliefd op elkaar raakten en een paar werden. En dit sprookje liep niet goed af! Twee jaar later zou de hoogzwangere Sharon Tate beestachtig vermoord worden door de Charles Manson bende. Zie meer hierover via deze link: http://nl.wikipedia.org/wiki/Charles_Manson . Roman Polanski maakt nog steeds films – betere dan toen. Hoewel, je vraagt je af wat we/men over vijfendertig jaar ervan zal vinden. De tijd erodeert alles.