Dit is deel twee van Beira en de Bikini:
Ze betraden de veranda waar zich een half bezet terras bevond en waar een gemoedelijk geroezemoes te vernemen was. Daar kwamen ze niet voor! Dan hadden ze net zo goed bij Oceana kunnen blijven. Voordat ze door de klapdeuren het binnenste van het etablissement betraden kon Ciska haar nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. ‘Waarom heet het hier eigenlijk Spion?’
‘Toen Portugal en haar koloniën in de oorlog neutraal bleven verzamelden zich in dit soort oorden spionnen van allerlei snit en makelij: Italianen, Duitsers, Fransozen, Britten, Amerikanen. Dit tentje schijnt hun favoriete stek geweest te zijn, met een sfeer zoals we die kennen uit de film Casablanca.’ Die Cathy was echt goed op de hoogte, constateerde Ciska verbluft.
Ze passeerden het terras en gingen naar binnen want daar speelde een bandje en werd er gezongen. Een ober met een verlopen gezicht begroette hen met een overdadige buiging en zette het meteen op een ondefinieerbaar gekakel waarna hij het damesgroepje als een zojuist gewonnen trofee naar een tafel in het centrum van het zaaltje loodste, vlak tegen de rand van de dansvloer.
Het muziekfestival van Beira in 1964 bron: youtube
‘We hebben zo wel bekijks.’
Dat is treffend uitgedrukt dacht Ciska want alle ogen waren op hen gericht en het was wel te raden waarom. Het was niet alleen omdat zij de enige vrouwen met een West-Europees uiterlijk waren, nee het had er veel meer mee te maken dat hier drie vrouwen een dranklokaal betraden zonder dat ze aan de arm van een man liepen. Om hen heen zaten alleen maar mannen of echtparen. En wat nog meer opviel was dat zeker de helft van het publiek bestond uit mensen van gemengd ras en zelfs ‘volbloed’ Afrikanen. Zo’n ‘vermenging van publiek’ zou in Rhodesië onbestaanbaar zijn.
‘Dit is zo anders dan in Rhodesië. Daar is het meer, eh…’
‘Steriel zul je bedoelen?’ Cathy lachte het uit. ‘Ciska, wat is het tegendeel van steriel?’
Ciska flapte het eruit: ‘Vuil.’
Cathy schudde het hoofd, ‘Nee lieve schat, het is: sfeervol en vruchtbaar.’
Ciska voelde dat ze een rood hoofd kreeg, maar moest innerlijk toegeven dat sfeervol in ieder geval een juiste omschrijving was, zeker met dat bandje dat afwisselend met jolige geestdrift dan wel met intense gevoelsuiting Fado-achtige melodieën en zangtonen voortbracht. De vrouwen bestelden licht mousserende wijn en nipten deze teugje voor teugje weg terwijl ze dromerig met het ritme mee wiegden.
Om de muziek goed tot zich door te laten dringen staarde Ciska een tijd naar het bandje dat vlakbij de bar stond opgesteld. Even dwaalde haar blik af naar die rokerige drinkhoek met buffet en krukken waar een drietal mannen zich ophield en dat zich driftig kwebbelend leek te amuseren. Het lag voor de hand dat het Portugezen waren, ze hadden in ieder geval een Latijns voorkomen met hun gebruinde uiterlijk, hun witte pakken en flinterdunne snorretjes. De mannen gesticuleerden heftig – zuidelijk temperament natuurlijk en – oeps – ze schrok – een van de mannen keek haar opeens recht in de ogen. Het voelde alsof haar blik in de zijne opgesloten raakte. Met enige moeite lukte het haar de andere kant op te kijken maar het was al te laat.
‘O nee! Die kerels komen op ons af!’
Cathy onderbrak haar gesprek met de andere vriendin en zag het drietal naderen. ‘Tjonge, het zijn nog wel de lelijkste exemplaren van de hele kroeg!’
Op zich vond Ciska dat nog meevallen, althans eentje was bovenmatig knap maar de andere twee waren dermate lelijk dat de optelsom voor het drietal resulteerde in een vetgedrukte min.
‘G’day ladies.’ Een kleine dikke wierp zich op als woordvoerder.
‘Wat een kale biljartbal,’ fluisterde Cathy giechelend in Ciska’s oor. De mollige had inderdaad een kale schedel die glansde als een geboende biljartbal en een tic had hij ook want hij bleef maar over zijn haarloze hoofd strijken alsof er nog wat lokken te fatsoeneren waren.
De andere man was lang voor een Portugees en juist heel dun.
‘De dikke en de dunne,’ sprak Cathy proestend uit – ze konden het toch niet verstaan.
De lange sprak nu. ‘Zijn jullie met vakantie, ladies?’
‘We komen uit Rhodesië,’ flapte Ciska eruit.
‘Ah.’ De mollige liet zijn handen even op zijn welhaast volgroeide borsten rusten. ‘Rhodesia. De ladies van de drie s-en.’
‘Drie s-en?’ Klonk het in koor.
‘Yes. De drie s-en, die staan voor sunshine, swimmingpool en servants – daar staan jullie toch voor? Is niets mis mee, ladies.’
‘Zo oppervlakkig zijn we niet, hoor.’
‘May we seat?’ De mollige knipte met zijn vingers, een van de obers kwam er aan rennen en schoof vliegensvlug drie extra stoelen rond het tafeltje.
Ze zaten nauwelijks of de mollige stond alweer op. Een paar maal liet hij een nerveuze zucht horen en keek rusteloos rond, ja dat was het – hij had drankjes besteld en nu stond hij reikhalzend en friemelend met zijn handen op de uitkijk. Met een wiebelend hoofd tuurde hij in de richting van de bar, zoekend naar de ober die op dat moment naar ze toe sprintte met een dienblad vol glazen waarin een rosé kleurig vocht dartel in het rond klotste – Martini cocktails. Terwijl de mollige opgewonden toezicht hield op de distributie van de drankjes, werden de Martini’s één voor één op tafel geknald en kon Ciska tijd vinden om haar vriendinnen te observeren. De dames werden intussen getrakteerd op een woordenvloed van de dunne die op het puntje van zijn stoel was gaan zitten waardoor het puntje van zijn Pinoccio-neus bijna het puntje van de neus van de vriendin raakte.
Poef! Zo de mollige zat. Precies tussen Cathy en Ciska in. Zijn blik vestigde zich naar Ciska’s zin net iets te lang op haar borsten die achter een keurige kraaghoogte verborgen gingen.
‘Cathy, zullen we maar gaan?’
‘Ben je gek?! Het feest begint pas. Cheers!’ Cathy had haar glas de hoogte in getild en proostte in het luchtledige, waarna de anderen haar voorbeeld volgden.
De mollige zei niets, maar hij keek uit zijn ogen alsof hij in zijn hoofd bezig was met het prepareren van een heel referaat.
Ciska wendde snel haar blik van hem af waardoor de derde man aan tafel in het zicht kwam. Die leek juist het tegenovergestelde van die twee oververhitte lomperiken. Hij negeerde alles en iedereen en staarde met die beeldschone ogen van hem naar een onbestemde horizon.
‘Zwatsj yor neem?’ Ciska moest drie tellen nadenken over wat er bedoeld werd. Ze draaide zich naar de mollige om. ‘My name is Ciska.’
‘Aha, I see. And sheyou?’ Terwijl hij Ciska bleef aankijken, perste hij zijn arm naar voren en drukte hij zijn worstenvinger in Cathy die zich niet aangesproken leek te voelen.
‘Dat is Cathy.’
‘Nice.’
De andere vriendin werd blijkbaar gemakshalve overgeslagen. ‘Wie is hij?’ Ciska knikte in de richting van de stille die nog steeds dromerig en een beetje triest uit zijn fraaie ogen keek. Ze wilde de man graag betrekken bij het gesprek.
‘O hij.’ De mollige maakte een potsierlijk wegwerpgebaar.
‘Wil hij niet met ons praten?’
Een knorrend geluidje ontsnapte uit de mond van de mollige, iets wat het midden hield tussen een kreun en een boer. Tot Ciska’s schrik drukte hij zijn mond zowat tegen haar oor waarbij hij haar iets toefluisterde.
‘Wat zegt u?’
En weer kwam die mond vervaarlijk dicht bij haar oorschelp. ‘Hij komt van de andere kust.’
Ze moest daar even over nadenken maar toen schoot het haar te binnen dat met de andere kust de Portugese kolonie aan de westkust van Afrika bedoeld werd. ‘O, maar dat is interessant.’
Op dat moment boog de mollige over Ciska heen, trok twee keer aan de mouw van Cathy en begon meteen tegen haar te praten. Ciska schoof haar stoel een stuk naar achteren en greep haar kans om de knappe man aan te spreken. ‘Wat interessant dat u uit Angola komt. Ik heb nog nooit iemand uit Angola ontmoet.’
‘De mooie keek haar met grote ogen aan. ‘Ik kom helemaal niet uit Angola.’
Ze tikte tegen de rug van de mollige. ‘Maar hij zei dat u van de andere kust komt.’
Met een boos gezicht stond de man op en gebaarde driftig met zijn armen. De mollige was intussen in een onbedaarlijk lachen uitgebarsten, zeeg uit zijn stoel en zakte op zijn knieën, kletste met zijn handen tegen zijn borstkast en bleef maar lachen terwijl hij met beide handen de opwellende tranen uit zijn ogen wiste. De vrouwen keken beduusd om zich heen. ‘Wat is er aan de hand?’
De mooie man liep weg en onmiddellijk daarna sprong de mollige op zijn voeten en ging met vlotte stapjes achter hem aan.
‘Wat is er toch?’
De dunne toastte nogmaals. ‘Dat was een goede grap van jou,’ hij wees op Ciska. ‘Als van een man gezegd wordt dat hij van de andere kust is, dan bedoelen wij daarmee dat hij niet van vrouwen houdt maar van mannen.’
Ciska sloeg verschrikt de hand voor de mond. Niet omdat deze onthulling haar schokte – in Amsterdam had ze genoeg homofiele mannen meegemaakt – ze vond het rot voor die man dat zij hem zo voor schut had gezet. ‘Laten we maar gaan, jongens.’ Met een hulpzoekende blik keek ze naar Cathy en de vriendin maar die waren alweer in een lacherig gesprek met de dunne verwikkeld – alsof ze hem leuk vonden! Ze stond op. ‘Ik ga.’
Op dat moment klonk luide muziek, al spelend kwam er een hele bigband binnenstappen. De gasten van ‘de Spion’ sprongen op en jubelden uit volle borst. Velen renden richting het midden van de zaal waar meteen ruimte vrij werd gemaakt om te dansen. Ook hun tafel werd opeens weg gegrist, wie zijn Martini niet op had moest die onherroepelijk als verloren beschouwen. De mollige kwam op Ciska afgerend met de knappe man aan zijn hand. ‘Hij biedt zijn excuses aan, lady.’
‘Hij aan mij maar ik moet…’ Verder kwam ze niet met deze zin. Voordat ze het besefte was ze door de mollige de dansvloer opgetrokken en waren ze aan het dansen.
‘Is Caballo Viejo – beautiful song from Venezuela!’
Het was een soort mambo-dans die Ciska wel onder de knie kon krijgen, zeker onder de bezielde dansleiding van de mollige, want tegen alle verwachting in – wat kon die man goed dansen!
Caballo Viejo, bron: Youtube
Intussen leek de danspartij van Cathy met die dunne kerel meer op een worsteling van twee rivaliserende beesten. Hij kon ècht niet dansen. Cathy wist zich danspassend Ciska’s kant op te werken. Op jankerige toon liet ze van zich horen, ‘Mag ik die dikke van je lenen? Deze vent danst als een krolse giraf.’
Ciska stootte een meisjesachtig gegiechel uit. Ze wilde iets terugzeggen maar haar stemgeluid kwam niet boven het muziekgedreun van de Caballo uit.
Ze wilde net met haar armen een ‘Ik weet het ook niet’ gebaar uitdrukken, toen de muziek abrupt verstomde – en voordat ze een volgend woord kon uitbrengen begon de dansmenigte hard te roepen, ‘Encore! Encore une fois, encore une fois! Encore! Encore!’
Het voltallige orkest maakte een diepe buiging, richtte zich op en begon direct met het nogmaals spelen van de Caballo. De mollige had Ciska al die tijd met zijn zweterige handjes in een stevige greep gehouden en maakte alle aanstalten om het dansen voort te zetten, toen ze een vederlicht tikje op haar schouder voelde.
Ze draaide zich om.
‘May I have this dance?’
Zie hierna deel 3: Van Beira tot Tasjkent (deel 3)